W roku 1974 opracowano w GNPP "Pribor" w Moskwie i przyjęto na uzbrojenie Armii Radzieckiej granat WOG-25 (indeks 7P17) a w 1979 granat WOG-25P (indeks 7P24) dedykowane do granatnika GP-25. W latach 80- tych pierwotnie na uzbrojenie sił MWD później także Armii wprowadzono do użytku granat gazowy Gwóźdź.
Granatniki podwieszane pod lufą karabinka na stałe przyjeły się jako uzupełnienie siły ognia drużyny. Zasięg (w większości przypadków do 400m zasięgu skutecznego podczas ostrzału stromotorowego), niewielka waga (do około 2kg bez amunicji) oraz gabaryty takiego rozwiązania sprawiły, że jest ono wysoko cenione przez rosyjskich żołnierzy, którzy potocznie nazywają je "podstwolnikami" (подствольнык).
W artykule tym chciałbym czytelnikom pokrótce przybliżyć skuteczne narzędzie walki żołnierza Armii Radzieckiej w konflikcie Afgańskim lat 80-tych, granaty ręczne. W okresie tym arsenał AR w dziale granatów ręcznych nie był imponujący pod względem różnorodność typów, ale większość z użytkowanych modeli charakteryzowała się dużą skutecznością, a niektóre nawet pionierskimi rozwiązaniami konstrukcyjnymi.