W artykule tym chciałbym czytelnikom, pokrótce, przybliżyć inne skuteczne i tanie narzędzie walki żołnierzy Armii Radzieckiej w konflikcie Afgańskim lat 80-tych – miny przeciwpiechotne.

W okresie tym arsenał AR w dziale min przeciwpiechotnych należał do najbardziej rozbudowanego na świecie. Typowych min przeciwpiechotnych produkowanych fabrycznie przez sowieckie zakłady zbrojeniowe było (jest!) kilkadziesiąt typów i rodzajów. (...)

SOWIECKIE MINY PRZECIWPIECHOTNE STOSOWANE PODCZAS WOJNY W AFGANISTANIE 1979-1989

Zaznaczyć trzeba, że ogromna armia sowiecka na swoim wyposażeniu etatowo miała także kilkanaście typów min przeciwpiechotnych skonstruowanych i produkowanych w innych państwach Układu Warszawskiego (Czechosłowacja, Bułgaria)

Temat jest tak rozległy, że podzieliłem go na kilka części, cześć pierwsza obejmuje wybrane sowieckie miny przeciwpiechotne używane w Afganistanie.

Jak szacuje ONZ na terenie Afganistanu nadal niebezpiecznych jest ok. 9 milionów min tylko z okresu wojny z ZSRR, w konfliktach późniejszych „dołożono” jeszcze 5-6 milionów.

 

HISTORIA POWSTANIA MIN LĄDOWYCH

Wzmianki o pierwszych minach pochodzą z XIII w. Prawdopodobnie wtedy to Chińczycy skonstruowali pierwsze miny – „piorun ziemny” i „pszczeli ul” – składające się z kulistego kadłuba napełnionego prochem i kawałkami żelaza. Taki miny umieszczano w gruncie i odpalano ogniowo za pomocą sznura nasyconego saletrą.

W Europie wzmianki o pierwszym zastosowaniu prymitywnych min fugasowych odpalanych ogniowo pochodzą z XVII-XVIII w.

Miny działające samoczynni (pod wpływem nacisku) pojawiają się w drugiej połowie wieku XIX (wojna rosyjsko-turecka 1877-1878).

Największy rozwój w konstrukcji min przypada na przełom XIX i XX w. w wyniku wynalezienia kruszących materiałów wybuchowych. Wojna rosyjsko –japońska 1904 –1905 to już okres masowego stosowanie min, z danych wynika ze założono po obu stronach konfliktu ok. 4-5 tyś. min.

I wojna światowa to czasy intensywnego rozwoju tego rodzaju broni zarówno na froncie zachodni jak i wschodnim.

Okres międzywojenny to dalszy rozwoju konstrukcji min jak i taktycznego ich zastosowania.

II wojna światowa to okres gdzie miny wykorzystywano już powszechnie przez wszystkie strony konfliktu w ilościach kilkudziesięciu milionów sztuk.

Szacuje się, że od min lądowych walczące strony czasowo lub trwale utraciły ok.20-25% stanów osobowych.

W okresie powojennym i obecnie w licznych konfliktach lokalnych użycie min przeciwpiechotnych jest największe, z jakim ludzkość mogła się spotkać.

Wg danych ONZ na obszarze 62 krajów znajduje się ok. 85-100 milionów min założonych po zakończeniu II wojny światowej.

Żadne z dotychczas stosowanych w historii środków walki nie może się równa z minami przeciwpiechotnymi pod względem wysokiej efektywności bojowej uzyskanej tak małymi kosztami produkcji przy jednoczesnej łatwości obsługi oraz prostocie i uniwersalności zastosowania.

 

KLASYFIKACJA MIN LĄDOWYCH
PODZIAŁ MIN PRZECIWPIECHOTNYCH

Miny lądowe ze względu na przeznaczenie dzielimy na:

  • przeciwpiechotne
  • przeciwpancerne
  • przeciw transportowe
  • przeciwdesantowe
  • miny specjalne
  • miny sygnalizacyjne
  • miny pułapki

Miny przeciwpiechotne dzielimy na:

  1. fugasowe - zazwyczaj ustawiane ręcznie lub mechanicznie, o masie od 0.07 – 0,8 kg, masa materiału wybuchowego 0,009-0,25 kg, zaopatrzone w zapalniki kontaktowe działania naciskowego (mechaniczne, elektryczne bądź elektroniczne). Zadziałanie miny następuje po bezpośrednim nacisku (np. butem) na pokrywę naciskową miny.
  2. odłamkowe:
    1. o działaniu okrężnym – zazwyczaj ustawiane ręcznie, na powierzchni gruntu lub kotwiczone. Korpus w kształcie walca, zapalnik naciągowy lub naciskowy. W zależności od konstrukcji detonują na powierzchni gruntu lub na wysokości 0,5-3,0 m (miny „wyskakujące”). Promień rażenia bezpośredniego ok. 10-15 m.
      Miny takie rażą kulkami, wałeczkami lub odłamkami korpusu.
    2. o działaniu kierunkowym – ustawiane na powierzchni gruntu lub na porządnej wysokości, ukierunkowanie rażenia uzyskuje się dzięki odpowiedniemu uformowaniu korpusu miny, warstwy odłamkowej i materiału wybuchowego. Stosuje się zapalniki mechaniczne o działaniu naciągowym lub zapalniki elektryczne do zdalnego odpalania. Masa tego typu min od 1,0 do 25 kg, masa materiału wybuchowego 0,68- 12,0 kg. W zależności od budowy zasięg ich skutecznego rażenia w polu 40-60o od 40 do 150m.

 

CHARAKTERYSTYKA I ZASTOSOWANIE
WOJNA W AFGANISTANIE 1979-1989

Skuteczność min lądowych zależy głownie od dobrego ich ukrycia. Taktycznie miny przeciwpiechotne mają za zadanie opóźniać, powstrzymywać i demoralizować wojska przeciwnika. Miny przeciwpiechotne ustawia się najczęściej masowo w formie pól minowych, które to stanowią zaporę inżynieryjną dla wojsk przeciwnika. Pola minowe jak i inne zapory nie są nie do pokonania, potrzeba tylko czasu i środków do wykonania w nich przejść. Do tego momentu pola minowe powodują straty i ograniczają ruchy wojsk przeciwnika. Oczywiście miny używa się także pojedynczo lub niewielkimi grupami do tzw. minowania nękającego.

W czasie wojny w Afganistanie sowieci w swoim arsenale mieli kilkanaście rodzajów min przeciwpiechotnych. Często występowały starsze konstrukcje pamiętające czasy drugiej wojny światowej: POMZ-2, PMD-6, jak i nowoczesne: OZM-72, PMN-2, PFM.

W AR minowaniem i rozminowaniem zajmowali się głownie żołnierze wojsk inżynieryjnych. W „saperce” szkolono także pododdziały rozpoznawcze i specjalne, ale główne zadania minerskie pozostawiano saperom.

W Afganistanie Rosjanie minami przeciwpiechotnymi zabezpieczali główne miasta, lotniska, garnizony. Stosowano pola minowe stricte przeciwpiechotne jak i mieszane (miny przeciwpancerne i przeciwpiechotne). Minami kierunkowymi zabezpieczano planowane trasy karawan dostarczające zaopatrzenie i bron dla Mudżahedinów, układano je także wokół własnych baz i posterunków.

W wojnie Afgańskiej 1979-1980 można zaobserwować zjawisko chaotycznego minowania masowego – minowanie narzutowe. Minowano jak się dało: zestawami artyleryjskimi, ze śmigłowców czy samolotów bombowych. Minowanie takie jest dobre tylko z jednego powodu: szybko można zaminować duże obszary. Wad jest więcej: pola minowe nigdy nie są precyzyjnie określone, brak schematu pola, miny stosowane (np. PFM-1) są minami z tak niewielką ilością materiału wybuchowego, że nie zabijają tylko ranią.

Na świecie wśród producentów min jest ogólna tendencja, że miny przeciwpiechotne nie mają zabijać!!!. Bo po co??? Zabicie przeciwnika jest nieopłacalne!!!! Lepiej go zranić tak dotkliwie żeby go trwale wyeliminować za działań a koszty leczenia, koszty psychologiczne ma ponosi przeciwnik.

Miny i minowanie narzutowe jest najniebezpieczniejsze dla wojsk własnych (pod warunkiem, że miny nie mają zapalników z samo likwidatorami – sowieckie w większości ich nie miały!) jak i dla cywilów.

 

1. Miny fugasowe.

1.1 Mina przeciwpiechotna PMD-6M.

Skonstruowana w roku 1939, pierwsze znaczące użycie bojowe w wojnie rosyjsko-fińskiej 1939/1940. Konstrukcja miny wymusza tylko jeden sposób ustawiania – ręczny.

Zadziałanie następuje po nacisku (nadepnięciu) na pokrywę naciskowa, następuje wypchnięcie zawleczki z zapalnika i detonacje 200g kostki trotylu. Mina jest wykonana z drewna, elementy metalowe to zapalnik MUW-2M, i sprężysta blaszka pod pokrywa.

Miny te najczęściej ustawia się pod 1-2 cm warstwą gruntu i maskuje.

Wymiary: 200x90x45 mm
Materiał wybuchowy: 200g trotylu
Materiał kadłuba: drewno
Masa całkowita: 460 g
Zapalnik: MUW-2M
Sposób rażenia: fugasowy
Siła nacisku: 2-8 kg
Wysokość detonacji: na powierzchni

 

1.2 Mina przeciwpiechotna PMN.

Konstrukcja pochodzi z lat 60-tych, mina ta zastąpiła wojenną minę PMK-40 z lat czterdziestych. Konstrukcyjnie niewiele się różni, zamiast tekturowego korpusu zastosowano bakelit, usprawniono mechanizm igliczny i standartowo zaczęto stosować zapał MD-9.

Zadziałanie miny następuję po naciśnięciu (nadepnięciu) na gumową pokrywę naciskowa z siłą 8-25 kg, następuję wtedy przesuniecie trzonu naciskowego w dół co powoduję otwarcie „okienka” w prowadnicy trzonu co umożliwia zwolnienie napiętej iglicy która uderza w spłonkę zapalającą zapału, następuję detonacja materiału wybuchowego.

Mina ta jest wodoszczelna, produkowana w wielu krajach, jest chyba najczęściej spotykaną powojenną miną na świecie.

Wymiary: 110x53 mm
Materiał wybuchowy: 200g trotylu
Materiał kadłuba: bakelit, guma
Masa całkowita: 550g
Zapalnik: zintegrowany-naciskowy
Sposób rażenia: fugasowy
Siła nacisku: 8-25 kg
Wysokość detonacji: na powierzchni

 

1.3. Mina przeciwpiechotna PMN-2.

Jest to mina przeciwpiechotna fugasowa. Przeznaczona do likwidacji siły żywej przeciwnika.

W większości przypadków ilość materiału wybuchowego powoduje oderwanie stopy którą nadepnięto na minę ale w zależności od szybkości marszu i umiejscowienia drugiej nogi siła wybuchu i temperatura gazów powodują głęboki rany także w drugiej nodze. 

Minę można ustawiać w dowolnym środowisku (grunt, woda, śnieg) ręcznie lub mechanicznie.

Mina ta nie ma samo likwidatora ale nie jest możliwe ponowne zabezpieczenie mechanizmu naciskowego po jego odbezpieczeniu.

Zapalnik i detonator są elementami konstrukcyjnymi miny i także przez to podczas jej zakładania mina ta należy do bardzo bezpiecznych i daje możliwość używania ich prze słabo wyszkolonych żołnierzy. Aby uzbroić minę należy przekręcić metalowy uchwyt (znajdujący się z boku korpusu) w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, następuje wtedy zerwanie drutu zabezpieczającego i odsłonięcie spłonki .

Aby mina zadziałała należy nacisną „krzyż” w gumowej pokrywie siłą ok. 10-25 kg by mechanizm igliczny spowodował nakłucie spłonki inicjującej i dalej detonację materiału kruszącego. Miny PMN-2 odporne są na podmuch w 85-90% co utrudnia ich neutralizacje ładunkami wydłużonymi do likwidacji pól. 

Minę te poza ZSRR produkowano w 15 krajach świata, Włosi skopiowali ją i sprzedają pod symbolem „Maus-1”

Wymiary: 120x55 mm
Materiał wybuchowy: 100g TNT/RDX
Materiał kadłuba: tworzywo sztuczne
Masa całkowita: 400g
Zapalnik: zintegrowany
Sposób rażenia: fugasowy
Siła nacisku: 10-25 kg
Wysokość detonacji: na powierzchni

 

2.Miny odłamkowe – okrężnego działania.

2.1 Mina przeciwpiechotna POMZ-2M

Mina to ustawiana jest na paliku (kotwicy saperskiej). Jej poprzedniczka mina POMZ-2 to jeszcze konstrukcja z czasów drugiej wojny światowej. W wersji 2M zmieniono nieco budowę korpusu i zmieniono mocowanie zapalnika na wkręcany (w minie POMZ-2 zapalnik był tylko wkładany w kołnierz).

Mina ta zbudowana jest ze stalowego ponacinanego korpusu, 75 g ładunku trotylu, zapalnika naciągowego typu MUW-2M i drewnianego palika.

Miny te ustawia się bujnej roślinności w grupach po 4 sztuki tak by korpus miny był ok. 20-30 cm nad gruntem, odciągi zapalnik mocuje się do palików lub innych przedmiotów.

Zadziałanie miny następuje po naciągnięciu odciągu, wtedy to zwolniona zostaje przetyczka zabezpieczająca iglice, siłą sprężyny iglica uderza w spłonkę zapału MD-5M, następuję detonacja materiału wybuchowego i rozerwanie cylindrycznego korpusu na odłamki.

Zasięg rażenia odłamani do 4m w każda stronę.

Wymiary: 132x62 mm
Materiał wybuchowy: 75g trotylu
Materiał kadłuba: żeliwo
Masa całkowita: 2kg
Zapalnik: naciągowy - MUW- 2M
Sposób rażenia: odłamkowy okrężny
Siła naciągu: 1-2 kg
Wysokość detonacji: nad powierzchnią

 

2.2. Mina przeciwpiechotna OZM-3

Jest to mina przeciwpiechotna typu wyskakującego o kadłubie w kształcie walca. Mina to może być odpalana elektrycznie, zapalnikiem naciągowym lub naciskowym.

Zadziałanie któregokolwiek zapalnika powoduje przeniesienie ścieżki ogniowej najpierw do ładunku wyrzucającego umieszczonego w podstawie miny, ten detonując wyrzuca minę w górę sam pozostają w gruncie. Mina wyskakuje na wysokość ok. 1,5m.

Promień rażenia okrężnego odłamkami do 25m.

Interesujący się techniką wojskową drugiej wojny światowej na pewno zauważają podobieństwa do niemieckiej miny przeciwpiechotnej S.Mi. 35 i S.Mi. 44.

Wymiary: 120x75 mm
Materiał wybuchowy: 75g trotylu
Materiał kadłuba: żeliwo
Masa całkowita: 3 kg
Zapalnik: naciągowy MUW-2M;
elektryczny 
Sposób rażenia: odłamkowy okrężny
Siła naciągu: 1-2 kg
Wysokość detonacji: 0,5-1,5 m

 

2.3 Mina przeciwpiechotna OZM-4

Jest to mina przeciwpiechotna typu wyskakującego o kadłubie w kształcie walca.

Mina ta jest odpalana, zapalnikiem naciągowym. Zadziałanie któregokolwiek zapalnika powoduje przeniesienie ścieżki ogniowej najpierw do ładunku wyrzucającego umieszczonego w podstawie miny, ten detonując wyrzuca minę w górę sam pozostają w gruncie. Mina wyskakuje na wysokość ok. 60-80 cm a drut zamocowany do podstawy inicjuje zadziałanie detonatora głównego i detonację materiału wybuchowego miny (w odróżnieniu od miny OZM-3 gdzie dopalenie się ścieżki prochowej powoduje detonację ładunku głównego) Siła żywa rażona jest odłamkami żeliwnego korpusu w promieniu 20m. Długość drutu można regulować w zależności od potrzeb na jakiej wysokości mina na detonować.

Miny ustawia się ręcznie w gruncie, przy braku możliwości ustawienia w gruncie (np. skały) minę przywiązuje się do wbitego kołka.

Etatowo dla miny przewidziano zapalniki typu MUW, lecz istnieje możliwość zastosowania innych zapalników. Odciągi druciane można rozwiną max, w promieniu 15m .

Jeżeli zapalnik zadziałał a mina nie „wystrzeliła” w górę nie nastąpi główna detonacja gdyż nie został pobudzony detonator główny miny.

Wymiary: 170x90 mm
Materiał wybuchowy: 170g TNT
Materiał kadłuba: żeliwo
Masa całkowita: 5,40 kg
Zapalnik: MUW (2,3)
Sposób rażenia: odłamkowy
Siła nacisku: 1-17 kg
Wysokość detonacji: 60-80 cm

 

2.4. Mina przeciwpiechotna OZM-72

Mina przeciwpiechotna o działaniu okrężnym-wyskakująca. Przeznaczona do zwalczania siły żywej przeciwnika odłamkami korpusu oraz gotowymi elementami odłamkowymi (stalowe kulki, walce w ilości 2400 szt. ). Po zahaczeniu o odciąg następuje zadziałanie zapalnik, wyrzucenie miny w górę ładunkiem prochowym na wysokość ok. 1 m i rażenie przeciwnika w promieniu 30m.

Minę ustawia się ręcznie w gruncie a przy niemożliwości założenia jej w gruncie (np. skał) przymocowuję się ją do „kotwicy” – palika, podobnie robi się gdy grunt przemarza na głębokość 15-20 cm (w tym przypadku może nie zadziała ładunek wyrzucający).

Mina nie posiada samo likwidatora. Etatowo mina OZM-72 jest stosowana z zapalnikami naciągowymi serii MUW, ale jest możliwość zainstalowania zapalnika MWE-72 który posiada możliwość ustawieni zwłoki w działaniu dla polepszenia „efektu” rażenia. W skrócie po zerwaniu naciągu wyszkolony żołnierz/żołnierzy odruchowo padają na ziemię by jak najmniejsza powierzchnia ciała była narażona na działanie odłamków. Zapalnik MWE-72 pozwala „oszukać” przeciwnika gdyż zaczyna działać po określonym czasie gdy przeciwnik myśli ze zahaczył o drut zneutralizowanej miny lub inną przeszkodę i wstaje z ziemi. Działanie zapalnika MWE-72 ogranicza tylko okres działania baterii podtrzymującej.

Wymiary: 172x108 mm
Materiał wybuchowy: 660g TNT
Materiał kadłuba: stal
Masa całkowita: 5,0 kg
Zapalnik: MUW (2,3) MWE-72
Sposób rażenia: odłamkowy
Siła nacisku: 1-17 kg
Wysokość detonacji: ok. 1 m

 

2.5 Mina przeciwpiechotna OZM-160

Mina przeciwpiechotna okrężnego działania, wyskakująca z możliwością kierowania, przeznaczona do zwalczania siły żywej.

Zniszczenie przeciwnika następuje przez odłamanie korpusu wyrzuconego ładunkiem prochowym w górę (do 150 cm) nad powierzchnię gruntu. Odpalenie następuje elektrycznie z pulpitu lub lontem prochowym albo detonacyjnym.

Siła rażenia jest podobna do pocisku odłamkowego 152mm.

Minę zakłada się ręcznie w grunt (jeżeli warunki terenowe nie pozwalają np. skała na gruncie z obowiązkowym kotwiczeniem do słupa, drzewa, itp.).

Mina pozbawiona jest samo likwidatora a czas przebywania w gruncie obliczony jest na 20 lat.

Mina zbudowana jest z artyleryjskiego pocisku odłamkowego umieszczonego w rurze-prowadnicy (rura ta jest zarazem hermetycznym kontenerem) i wyrzutnika prochowego umieszczonego na spodzie kontenera.

Miny te ze względu na działanie stosuję się główne w planowych zaporach minowych które są kierowane.

Wymiary: 103x17 cm
Materiał wybuchowy: 4,5 kg trotylu
Materiał kadłuba: metal
Masa całkowita: 85 kg
Zapalnik: odpalana zdalnie
Sposób rażenia: odłamkowy-okrężny z możliwością kierowania
Promień rażenia: do 40 m
Wysokość detonacji: do 150 cm od powierzchni

 

3.Miny odłamkowe - kierunkowe 

3.1.Mina przeciwpiechotna – MON-50

Mina przeciwpiechotna MON-50 jest prawie idealną kapią amerykańskiej miny M18A1 Claymore, wprowadzona do uzbrojenia AR w latach 70-tych. Korpus miny wykonany jest z tworzywa sztucznego w kilku wariantach kolorystycznych. Warstwa odłamkowa ułożona jest w powierzchni czołowej miny przed materiałem wybuchowym. Sowiecka MON-50 produkowana jest z dwoma rodzajami odłamków 540 stalowych kulek lub 485 kawałków pociętego drutu. W górnej części miny umieszczono celownik do precyzyjnego ustawiania w wybranym kierunku. Minę ustawia się przeważnie na gruncie na dwóch parach nóżek, w komplecie razem z miną znajduje się także specjalny uchwyt umożliwiający mocowanie miny np. do drzew.

Po obu stronach celownika umieszczono gniazda na zapalnik elektryczne i naciągowe.

Mina ta ma zastosowanie głownie defensywne, pole rażenia w sferze 60 stopni, zasięg odłamków do 50m. Co ciekawe pole niebezpieczne znajduje się także z tyłu miny w promieniu 15 m i na boki poza sferę odłamkową do 8 m.

Wymiary: 230x90x66 mm
Materiał wybuchowy: 700g RDX
Materiał kadłuba: tworzywo sztuczne
Masa całkowita: 2 kg
Zapalnik: naciągowy;
elektryczny
Sposób rażenia: odłamkowy, kierunkowy
Siła naciągu: 1-2 kg
Kierunek detonacji: sektor do 54 stopni od frontu

 

3.2. Mina przeciwpiechotna – MON-100

Mina odłamkowa-kierunkowa, wprowadzona do uzbrojenia ZSRR w latach 60-tych. Składa się z korpusu wypełnionego materiałem wybuchowym i stalowymi odłamkami (400 walców zatopionych w żywicy epoksydowej). Odłamki znajdują się przed ładunkiem wybuchowym.

Zadziałanie następuje w zależności od zastosowanego zapalnika (poprzez naciąg, zwieracz elektryczny lub zdalne odpalenie). Skuteczny zasięg rażenia odłamkami do 100m.

Podczas detonacji ok.50 % odłamków skupia się w sferze 5m od frontu miny, reszta zostaje rozproszona w promień ok. 15m. Ustawia się ją na gruncie, na drzewie, słupach itp.

Jest skuteczna nie tylko przeciw sile żywej ale także przeciwko lekko opancerzonym pojazdom.

Wymiary: 238x82 mm
Materiał wybuchowy: 1,73 kg trotylu
Materiał kadłuba: blacha stalowa
Masa całkowita: 5 kg
Zapalnik:  naciągowy;
elektryczny 
Sposób rażenia: odłamkowy, kierunkowy
Siła naciągu: 1-2 kg

 

3.3.Mina przeciwpiechotna – MON-90

Mina przeciwpiechotna MON-90 jest powiększoną wersja miny MON-50. Korpus miny wykonany jest z tworzywa sztucznego w kilku wariantach kolorystycznych. Warstwa odłamkowa (2000 walców 7x7mm) ułożona jest w powierzchni czołowej miny przed materiałem wybuchowym.

W górnej części miny umieszczono celownik do precyzyjnego ustawiania w wybranym kierunku, efektywność rażenia zależy w głównej mierze od precyzyjnego ustawienia na punkt przewidywanego pojawienia się przeciwnika . Minę ustawia się przeważnie na gruncie na dwóch parach nóżek, w komplecie razem z miną znajduje się także specjalny uchwyt umożliwiający mocowanie miny np. do drzew.

Po obu stronach celownika umieszczono gniazda na zapalnik elektryczne i naciągowe (analogicznie jak w minie MON-50).

Mina ta ma zastosowanie głownie defensywne, pole rażenia w sferze 54 stopni, zasięg odłamków do 90-100m. Wysokość najefektywniejszego sektora rażenia do 30cm jest na odległości 8m od miny. Pole niebezpieczne znajduje się także z tyłu i na bokach miny.

Instrukcja określa tę strefę rażenia do 35m ale praktycznie odłamki przestają być groźne powyżej 15 od detonującej miny.

Miny MON-50 i MON-90 są opisane na korpusie jaką stroną ustawiać w kierunku przeciwnika analogicznie jak amerykańska M18A1.

Wymiary: 337x165x130 mm
Materiał wybuchowy: 6,2 kg RDX
Materiał kadłuba: tworzywo sztuczne
Masa całkowita: 12 kg
Zapalnik: naciągowy;
elektryczny
Sposób rażenia: odłamkowy, kierunkowy
Siła naciągu: 1-2 kg
Kierunek detonacji: sektor do 54 stopni od frontu

 

3.4. Mina przeciwpiechotna – MON-200

Mina odłamkowa-kierunkowa, wprowadzona do uzbrojenia ZSRR w latach 60-tych. Składa się z korpusu wypełnionego materiałem wybuchowym i stalowymi odłamkami (900 stalowych walców -wymiary walców 12x10mm, zatopionych w żywicy epoksydowej). Odłamki znajdują się przed ładunkiem wybuchowym.

Zadziałanie następuje w zależności od zastosowanego zapalnika (poprzez naciąg, zwieracz elektryczny lub zdalne odpalenie). Ustawia się ją na gruncie, na drzewie, słupach itp. Miny MON-100 i MON-200 ustawia się pojedynczo lub w grupach (zapora minowa).

Skuteczny zasięg rażenia odłamkami do 220m. Podczas detonacji ok.90 % odłamków przekracza odległość 200m od frontu miny. Jest skuteczna nie tylko przeciw sile żywej ale także przeciwko lekko opancerzonym pojazdom, grupom pojazdów.

Wymiary: 434x130 mm
Materiał wybuchowy: 12 kg trotylu
Materiał kadłuba: blacha stalowa
Masa całkowita: 25 kg
Zapalnik: naciągowy;
elektryczny
Sposób rażenia: odłamkowy, kierunkowy
Siła naciągu: 1-2 kg

 

3.5 Mina przeciwpiechotna PMP

Mina przeciwpiechotna strzałowego działania, przeznaczona do zwalczania (w przypadku PMP do ranienia) przeciwnika po naciśnięciu/nadepnięciu na pokrywę miny.

Mina ta nie posiada zapalnika, odpalenie zaboju następuje iglica pchaną siłą sprężyny mechanizmu iglicznego które to zgniatanie sprężyny następuje podczas naciski pokrywy.

Podczas odpalenia naboju wz.30 pocisk, gazy prochowe i elementy gleby przedostają się przez but do nogi powodując zniszczenie kości stopy i duże zabrudzenie rany co powoduję ze zraniony nie może poruszać się o własnych siłach i wymaga długotrwałego leczenia i zarazem jest na długi okres wyeliminowany z działań .

ONZ określa że 30-45 % zranionych pozostaje trwałymi inwalidami.

Minę PMP można ustawiać tylko ręcznie w gruncie jak i w śniegu.

Mina pozbawiona jest samo likwidatora i nie ma określonego czasu użytkowania.

Po założeniu miny w gruncie by ją odbezpieczyć należy zdjąć „zawleczkę” podtrzymującą pokrywę naciskową (miny transportowane i zakładane są tylko z zabezpieczeniem

Wymiary: 120x36 mm
Materiał wybuchowy: nabój wz.30
Materiał kadłuba: metal
Masa całkowita: 145g
Sposób rażenia: odpalenie naboju
Siła nacisku: 7-30 kg

 

Bibliografia:

  1. Ryszard Łodzikowski „Miny przeciwpiechotne Wojska Polskiego” NTW 10/98
  2. Ian Jones „Złośliwa śmierć” Wołoszański, W-wa 2005
  3. Б.В.Варенышев. Учебник. Военно-инженерная подготовка. МО СССР. Москва. 1982г

Fotografie:

  1. Własne.
  2. EOD US Army.
  3. etel.ru
  4. Б.В.Варенышев. Учебник. Военно-инженерная подготовка. МО СССР. Москва. 1982г
  5. W. Kuzmin (http://vitalykuzmin.net/)

Komentarze

zibisaper40@ : 12/01/2012 20:50:18
pfm-1 BYŁA w afganistanie uzywana, sam je tam zbierałem
saperski : 17/11/2009 08:35:16
"A mina PFM-1 nie była wykorzystywana podczas konfliktu w Afganie?'
Jak wspomniał Kazik, były używane tak jak i kilkanaście innych typów min.
Nie została opisana w tej części gdyż jest to typ miny narzutowej a takie nie były tematem tego artykułu.
Może się kiedyś pojawi dalsza część ....
ADi : 16/11/2009 09:56:11
Dlatego też zdziwiło mnie ,że nie ma tu jej opisu. Aż zwątpiłem czy była używana.
kazik : 15/11/2009 20:11:11
Były, wręcz w hurtowych ilościach.
ADi : 15/11/2009 19:56:11
A mina PFM-1 nie była wykorzystywana podczas konfliktu w Afganie?
Do góry
Новости

Aktualności

Do oferty Frontowca dołączyły repliki hełmów K6-3 (z przyłbicą), 6B27 oraz 6B28 produkcji TacGear.ru. Razem z nimi znajdziemy także pokrowce na 6B27 (flora) oraz na 6B28 (flora, cyfrowa flora).

Dawno temu informowaliśmy o pojawieniu się w sieci informacji oraz zdjęć na temat następcy AK-74M oraz serii AK-10x, czyli AK-200*. Obecnie jednak okazuje się, że jest to już dosyć przestarzała informacja i najnowszy AK z Iżmaszu nazywa się AK-12 (od Awtomatu Kałasznikowa 2012) i nieco różni się od poprzedniej iteracji w serii.

Подобные

Podobne

  • Sowieckie granaty ręczne - Afganistan 1979-1989

    W artykule tym chciałbym czytelnikom pokrótce przybliżyć skuteczne narzędzie walki żołnierza Armii Radzieckiej w konflikcie Afgańskim lat 80-tych, granaty ręczne. W okresie tym arsenał AR w dziale granatów ręcznych nie był imponujący pod względem różnorodność typów, ale większość z użytkowanych modeli charakteryzowała się dużą skutecznością, a niektóre nawet pionierskimi rozwiązaniami konstrukcyjnymi.

    Więcej »
  • "21 lat temu zakończyła się niewypowiedziana wojna"

    "Rosja obchodzi 21 rocznicę wyjścia wojsk radzieckich z Afganistanu. 15 lutego 1989 roku zakończyła się prawie 10-letnia, niewypowiedziana wojna." - donosi Głos Rosji

    Więcej »
  • "Medalion Śmierci" - historia sowieckich nieśmiertelników

    To głównie dzięki nieśmiertelnikom nie rozrastają się listy zaginionych bez wieści a rodziny poległych, zgodnie z międzynarodowym prawem, mogą domagać się pomocy materialnej od państwa, mają prawo do zwłok poległego a w przypadku nie możności ich dostarczenia rodzinie, wskazania miejsca ich pochówku. Poniżej przedstawiam historię nieśmietelników od czasów carski, poprzez Pierwszą Wojnę Światową, Wielką Wojnę Ojczyźnianą, interwencję w Afganistanie, aż po czasy współczesne.

    Więcej »